Ik begon lockets te verzamelen toen mijn favoriete oom me een Alice in Wonderland armbandmedaillon gaf dat ik onmiddellijk verloor op het schoolplein op de eerste dag van de 2e klas. (Dit liet me huilen en eiste een lockdown van het schoolterrein. Mijn leraar weigerde de zakken en lunchtassen van mijn klasgenoten te doorzoeken - een situatie die ik later de schuld gaf van mijn groeiende wantrouwen jegens gezagsfiguren en het onvermogen om een polsband te bewerken.) Vele jaren later, terwijl ik ronddwaalde in de vrachtwagenreparatiewerkplaats van mijn man op zoek naar een plek om te zitten die niet bedekt was met remstof, bespioneerde ik een lade vol gebruikte, zwartgeblakerde autostekkers die mijn naam begonnen te noemen. Hubs zei: „Kat, meisjes willen geen staal dragen - meisjes willen goud en zilver en dingen die glanzend en nieuw zijn” en ik zei, „nou... misschien niet alle meisjes”.. Ik begon te experimenteren (toen ik me realiseerde dat mijn auto-onderdelen magnetisch waren, had ik bijna een coronaire - gelukkig is mijn hond Olive getraind in reanimatie en staat hij snel op haar voeten).