Als jong meisje woonde ik in een klein vissersdorpje op het eiland Terceira, op de Azoren. Mijn moeder had heel weinig kansen om geld te verdienen omdat ze cultureel gezien naar verwachting thuis zou blijven en gratis arbeid zou leveren om het gezin te onderhouden. Haar enige bron van inkomsten was borduren. Er was iemand in het dorp die de lokale dames van borduurmateriaal, training en patronen zou voorzien. Het voltooide werk werd geëxporteerd naar Europese landen. Moeder geborduurd om te betalen voor haar kleding als alleenstaande vrouw, haar trouwjurk, huishoudelijke behoeften, babybehoeften, en om elk van haar drie dochters een gouden kruisketting te kopen. Ik denk altijd aan haar en hoe ze thuis kon verdienen, als ik vrouwen zie worstelen om aan de behoeften van hun gezin te voldoen. Toen ik trouwde en zelf huisvrouw werd, stelde mijn schoonmoeder me voor aan gebreide vaatdoeken die ze kreeg van haar neef Claudia, beter bekend als „Toockie”. Ik werd al snel afhankelijk van deze „Toockies” om mijn huis, mijn kinderen en mijn auto schoon te maken.